الگوی ساختاری روابط بین باورهای خودکارآمدی دبیران ریاضی به عنوان تعیین کننده رضایت شغلی آنها و موفقیت دانش آموزان در درس ریاضی

مطالعه ی حاضر با هدف ارزیابی مدل باورهای خودکارآمدی معلمان ریاضی به عنوان تعیین کننده ی میزان رضایت شغلی آن ها و عملکرد تحصیلی/ریاضی دانش آموزان و با روش تحلیل مسیر صورت گرفته است. بدین منظور، تعداد 126 دبیر ریاضی دوره ی متوسطه، پایه های سوم و چهارم شهر کرمان به روش نمونه گیری تمام شماری، انتخاب شده و با پرسش نامه های خودکارآمدی معلمان (اسچانن- موران و وولفولک، 2001) و رضایت شغلی کاظم شریعت (1383)، مورد بررسی قرار گرفتند. عملکرد تحصیلی/ریاضی1و 2 دانش آموزان نیز از طریق نمره درس ریاضی آنها در سال تحصیلی قبل و جاری سنجیده شد. داده ها با استفاده از spss19 و lisrel 8.75 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در مرحله اول داده های حاصل از پژوهش برای بررسی و میزان توافق با مدل پیشنهادی پژوهش، مورد آزمون قرار گرفت که نتایج تحلیل مسیر نشان دهنده عدم برازش مدل بود. بنابراین به منظور دست یابی به مدل برازش شده، با اعمال کنترل مفروضه ی ثابت ماندن واریانس مانده ها، مدل اولیه مجددأ مورد بررسی قرار گرفت و نتایج نمایان گر این بود که مدل با مفروضه ی ثابت ماندن واریانس مانده ها، از برازش مناسبی برخوردار است. به جز ضرایب مسیر بین عملکرد ریاضی1 و رضایت شغلی و مسیر بین رضایت شغلی و عملکرد ریاضی2، سایر ضرایب معنادار بود. نتایج نشان می دهد که باورهای خودکارآمدی دبیران ریاضی به عنوان متغیر میانجی در رابطه‏ی بین عملکرد دانشآموزان در درس ریاضی در سال تحصیلی قبل و رضایت شغلی عمل نمی کند. همچنین باورهای خودکارآمدی دبیران ریاضی به عنوان متغییر میانجی در رابطه ی بین عملکرد قبلی وبعدی دانش آموزان عمل نمی کند.